مثل ِ پـــآییز شدم ، زرد تر از همه ی ِ برگ های ِ چنــــآر!

به اینجای ِ زندگی که می رسم ، تازه می فهمم :

آنجا هیچ جا نبوده و هیچ جا برای ِ دل ِ بی جای ِ من ، جا نمی شود ،

هر چند هیچ کجا ، جای ِ من نیست اما آخرین جای ِ زندگی ام جایی برای ِ تو دارد !

شب ِ آخر ِ فروردین ، همه اش بوی ِ مرگ می دهد !

شب های ِ آخر ِ من است ، چمدان ِ خوش خیآلی ها ، بسته می شود !

مسیری با کور سویی در افق پیدا و سنگلاخی به برهوت ِ برزخ ، امتداد  ِ جاده اش ...

امشب گلدان شکست ، ریشه های ِ گل آزاد شد ولی ...

باغبان مغموم و افسرده ، سَروَش درد را در فضا پیچیده .

زمان ، آلوده بغض ِ جدایی ها .

ستاره از لب ِ آسمان ، اشک میریزد .

ماه ، چهره در ابر ِ ظلالت ، پنهان کرده .

اردی جهنّم ، بغض ِ آلوده تشنه ی ِ فریاد .

زهر میپاشد هستی در کام ِ دلم .

نوشم از اشک ِ دیده ، من کنون ! به رسم ِ عادت ِ کهنه .